Po opuszczeniu niebezpiecznego i podzielonego spo¿ecze¿stwa w Afganistanie pod koniec lat 70. i ucieczce do Iranu, gdzie do¿wiadczyli dyskryminacji, w tym zinstytucjonalizowanego rasizmu i statusu outsiderów, coraz wi¿cej Afgäczyków postrzega repatriacj¿ do Afganistanu jako jedyne trwäe rozwi¿zanie po 2002 roku. Jednak powrót do kraju, w którym wielu z nich nie mieszkäo od wczesnego dzieci¿stwa, powoduje niepewno¿¿ i alienacj¿ oraz przyczynia si¿ do zagubienia to¿samo¿ci Iranigaka - obräliwego slangowego terminu u¿ywanego w Afganistanie na okre¿lenie osób powracaj¿cych, które mieszkäy w Iranie. Kwestie to¿samo¿ci i miejsca zamieszkania s¿ dodatkowo komplikowane przez zmiany polityczne. W ci¿gu ostatnich trzech dekad Iran przeszed¿ od "polityki otwartych drzwi" do "polityki zamkni¿tych drzwi". Zmiana ta uwydatni¿a niezdolno¿¿ obecnego rz¿du afgäskiego do zarz¿dzania ogromn¿ fal¿ repatriacji. Zbadanie, czy Iranigaka rozwin¿li "podwójn¿ to¿samo¿¿" zarówno w kraju "przyjmuj¿cym", jak i "macierzystym", stanowi podstaw¿ niniejszego artyku¿u, którego celem jest zbadanie, czy repatriacja do "ojczyzny", promowana przez UNHCR oraz rz¿dy Iranu i Afganistanu, jest najskuteczniejszym i najtrwalszym rozwi¿zaniem dla pokolenia, które sp¿dzi¿o ¿ycie w kraju "przyjmuj¿cym".
Bitte wählen Sie Ihr Anliegen aus.
Rechnungen
Retourenschein anfordern
Bestellstatus
Storno







