Hüsrev Bey, yattigi yerden, aciyla seyrediyordu kadini. Buradan, bu evden, kendisinden ayrilmaya hazirlanmasi icini burkuyordu, ansizin gelen bu ask siddetli bir aciyla hissettiriyordu kendisini, kadinin gitmesine engel olmak, gerekirse yalvarmak istiyordu, ilk kez bir insana böylesine baglanmisti. Rosemaryden ayrilmak istemiyordu, burada, bu odada ya da baska bir yerde, baska bir evde ama daima Rosemaryyle birlikte olmak istiyordu. Rosemary gidince, her sey de onunla birlikte gidecekti, geriye büyük bir bosluk kalacakti. O boslugu tasimaya gücü yetmeyecekti. Rosemarynin bir seyler söylemesini bekliyordu. Onun da ayni üzüntüyü paylastigini söylemesini, yeniden biraz önce yatakta oldugu gibi aglamasini istiyordu. Rosemary, saclarini tarayip usta hareketlerle ensesinde topuz yapti, ellerinin hareketi Hüsrev Beyi üzüyordu, o hareketler kendisine yabanciydi, Rosemarynin saclarini tarayip topuz yapmasini daha önce hic görmemisti, kadinda kendisinin tanimadigi en kücük bir harekete, söze, duyguya katlanamiyordu, saclarini tarayis bicimine bile dayanamiyordu, saclarini taramasi, sanki yatakta aralarinda kurulan yakinligi, sevgiyi, aski bozuyordu.