In su 227 a.C., a pustis de una cuntierra longa cun Cartàgine,
sa Sardigna devenit una Provìntzia de sa Repùblica romana.
Pro sete sèculos, finas a sa derruta in su 476 p.C. de s’Impèriu
romanu de Otzidente, s’ìsula at dèpidu bajulare una presèntzia
prus forte meda de cudda pùnica chi fiat renèssida a intrare in
balantza. Sunt istados sete sèculos sinnados dae rebellias, ma
fintzas dae integratzione, chi ant lassadu un’imprenta funduda
in sa cultura, in sa limba e in sa religione de sos sardos.
Cun testimonias e repertos archeològicos, in custu libru
amus a atraessare custa parte de s’Istòria de Sardigna, rica e
turmentada. Nos acumpàngiant sos contos de sordados, de sos
marineris, de sos massajos e de sos pastores paris cun sa fadiga
de sos iscraos e su coràgiu de sos òmines de fide.
sa Sardigna devenit una Provìntzia de sa Repùblica romana.
Pro sete sèculos, finas a sa derruta in su 476 p.C. de s’Impèriu
romanu de Otzidente, s’ìsula at dèpidu bajulare una presèntzia
prus forte meda de cudda pùnica chi fiat renèssida a intrare in
balantza. Sunt istados sete sèculos sinnados dae rebellias, ma
fintzas dae integratzione, chi ant lassadu un’imprenta funduda
in sa cultura, in sa limba e in sa religione de sos sardos.
Cun testimonias e repertos archeològicos, in custu libru
amus a atraessare custa parte de s’Istòria de Sardigna, rica e
turmentada. Nos acumpàngiant sos contos de sordados, de sos
marineris, de sos massajos e de sos pastores paris cun sa fadiga
de sos iscraos e su coràgiu de sos òmines de fide.